Etappe 28: Portomarin – Palas de Rei

Gisterenavond deelde de Spaanse Chus een literfles bier met mij. Zij is de 27-jarige deerne die vannacht onder mij sliep. Ze moet donderdag al aankomen in Santiago omdat ze zaterdag naar een trouwfeest in Madrid moet. 10 jaar geleden deed ze de Camino Portugues. Ze woont in Sevilla. Ze vertelde me alles over de separatistische drang van sommige Spaanse regio’s, en over het ontstaan van Madrid als hoofdstad van Spanje. Interessant!

Het bier drinken blijkt niet zo interessant voor de gewrichten en het lichaam. Dat zei Vladimir, een Canadees van Bulgaarse afkomst me gisterenavond. Hij heeft jaren in Mexico gewoond en had daar een vriend die Chinese geneeskunde bestudeerd had. Die vertelde hem dat koud gefermenteerde dranken slecht zijn. Warm gefermenteerde dranken zoals wijn, zijn dan weer wel goed.

Een mens kan nogal wat leren op de Camino!

Vandaag slecht weer. Windstoten van 30 km per uur, regen, regen, regen.
Omdat ik weer slecht geslapen had (te warm in de kamer – die Spanjaarden wilden geen van allen met het raam op een kier open slapen. Ik moest inbinden), werd ik vanmorgen onder de keukentafel (alwaar het frisser was en ik dus beter sliep) wakker om 5u15. Aangezien de weersvoorspellingen aangaven dat de hoeveelheid regen die zou vallen vanaf 14 uur, minstens dubbel zoveel is als daarvoor, waagde ik me er aan nog eens op de vroege ochtend op pad te gaan.
Maar eerst dit ontbijt:

Raar, koude koffie die je dient op te warmen in de microgolf. De tostados (ofte geroosterde boterhammen) waren wel lekker. En veel, zo in zelfbediening en niemand anders dan ik alleen aan het ontbijt! Ook nog een kopje chocopops en dan de zakken vullen met lekkers voor onderweg, zijnde mijn tweede en derde ontbijt om 8.30 en om 10 uur.😇

Het klimmend parcours van vandaag heeft weer voor een nieuwe blaar gezorgd. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen… Tenzij misschien toegeven dat de dure schoenen die in met expertenadvies in Duitsland kocht, toch niet geschikt zijn voor mijn voeten.
Ik laat het magische denken  maar voor wat het is

. Mijn voeten straffen mij omdat het me maar niet lukt te stoppen met roken? Neen dergelijk denken doet me geen goed. Dat drop ik maar beter ergens onderweg. En mijn strijd tegen het roken? Ik probeer nu te achterhalen hoe ik die schaduwzijde van mij kan beminnen en integreren, zonder dat ik constant met een schuldgevoel rondloop. Ofwel wil het roken me iets zeggen, ofwel ben ik gewoonweg nog niet toe aan stoppen (waardoor ik te zwak sta tegenover het verslavende aspect van roken). Mijn camino is nog niet ten einde!

Ik heb nog geen bewijsmateriaal op deze blog gezet dat ik de kaap van de laatste 100 km overbrugde. Bij deze (zonder commentaar😆)