Het was een lange weg… De eersten vertrokken al voor 6 uur. Ik vertrok samen met de Amerikaanse dames rond 6u30. Het was nog donker. Zij hadden koplampen op om de bordjes en pijlen te zien. Mijn koplamp blijkt leeg te zijn, maar door bij hen te lopen, had ik het ook niet nodig.
Eerst zijn er nog sterren. Dan niet meer. Achter je zie je een rood-oranje lichtstreep verschijnen. De wijnboer is al bezig tussen de druiven. Wat deed hij? Ze sproeien misschien? Geen idee. Dan kijk je nog eens op van het pad en zie je plots veel meer. De afgereden korenvelden, een dorpje in de verte, hier en daar een olijfboom en veel braamstruiken.

We stapten goed door. Toen het helemaal klaar was, ben ik allerlei liedjes beginnen zingen. Ik had hier al lang zin in, maar ik durfde niet goed. In het gezelschap van deze twee Amerikaanse dames (die mijn moeder zouden kunnen zijn), voelde ik me helemaal vrij om het uit te zingen! Amerikaanse liedjes die je ook hoort op Radio 2, wat klassieke melodieën zoals De Nieuwe Wereld van Dvorâk en Suite l’Arlesienne van Tsjaikovski (denk ik), liederen uit Taizé, The Sound of Music …
Tussen het zingen door ook  goede gesprekken gehad over de kinderen, over mijn relatie, over love en being loved. Deugddoend.
Of zoals ze het zei: “some people are vibrating at the same energylevel. With them you connect.”

‘ t Is mooi om hier met zoveel verschillende mensen te connecteren.
Ik besef dat ik ook thuis een netwerk van mensen rondom mij heb waarmee ik positieve energie kan uitwisselen. Mooi!